bu dünyadan kendimi ifade edemeden gideceğime yanıyorum. buradaki marazlı kısım bir kendimin hala daha bulunuyor olması olsa da hal böyle olunca bunu ifade edememek de bir sorun oluyor.

koyulaşıyor gittikçe düşüncelerim. kısa teneffüsler arkasından durmak bilmeyen bir işleyişin getirisi olarak kopkoyu çıkıveriyor karşıma. diyorum ki, bu koyuluk gerçekse, teneffüslerde yaşadığım huzur neyin nesi, huzurum gerçekse bu ağır düşünceler nereden çıkıyor..

her ikisi de ben miyim? herkes böyle midir?