27 Ağustos 2012 Pazartesi

Tencere dibin kara / seninki benden kara

Her şeye alıştım da şu karnımın acıkmasına alışamadım. Halbuki neler geldi geçti şu hayattan. Az buz değil sahiden.

Acıkmaya alışamadım ama. Bir türlü. Her seferinde ama her, şaşkınlıkla kalakalıyorum. Her seferinde acıkan bir insan olduğuma kızıyorum. 

Evet açlık asabiyet yapıyor bir de bende.

Öyle şeyler işte. Bir taraftan ciddi bir R.A. atağıyla başbaşayım, bir taraftan açım şimdi. Acıkmak daha çok yoruyor beni.

Hiç yorum yok: