dün, isimlerini bilmediğim ama konuşmanın akışından ünlü olduklarını kavrayabildiğim bazı insanların neler edip neler yaptıklarını dinledim. sesim soluğum çıkmadı. bugün, tırnaklarını tahtaya sürtmek pahasına tahtada yazı yazmaya çalışan hırslı çocuklar gibi bir grupla karşılaştım, eskaza. tık, kapattım sayfayı. televizyondaki dizi manasız, müzik dedikleri tımbırtılar zevksiz geldi.

biz depresyonla ayrılalı çok oluyor. hiç mutsuz değilim ve hayattan zevk aldığım çok an var.

çok garip ama bu. aynı dünyada yaşıyor oluşumuz o bazı kimseyle.