2 Aralık 2010 Perşembe

ah'ım acaba?

bugün ben sabah erken kalktım. oğlumun karnını doyurdum, onu okula hazırladım. öğle yemeğini beslenmesine koyup boynuna astım. harçlığını cebine koyup suluğunu eline aldığında bana "allah zihin açıklığı versin." dedi. öptüm onu gülümseyerek. "sana da allah zihin açıklığı versin." dedim. kapıyı kapatıp pencereye koştum. apartmandan çıkışını izledim. karşıdan karşıya geçerken ortalıkta hiç araba olmamasına rağmen yüreğim hop etti. sokakta çok az öğrenci kaldığını farkedince pıtır pıtır koşarak okuluna gitti. arkasından dualar ettim. 32 adım sonunda okulun kapısından girdi.

bugün, biraz o işe biraz bu işe elimi attım. biraz dikiş diktim biraz çamaşır katladım. biraz yemek yedim, biraz temizlik yaptım.

sonra şarjı bittiğinde genellikle bir gün sonra doldurduğum yedek telefonum çaldı. öğretmen hanım, gözümün bebeği, kalbimin incisinin hastalandığını söyledi telaşlı telaşlı. "geliyorum." dedim. "ben hemen geliyorum."

bugün ben çok hızlı hazırlandım. yedi dakika sonra sınıftan içeri girdim. oğlumu alıp eve geldim.

bugün, benim oğlum hastalandı. Allah'ın izniyle yarın bir gün iyileşir.

bugün ben hastalanan çocukları için kalbi titreyen anne-babaları düşündüm. bu gücü düşündüm. bu görünmeyen. sonra başka görünmeyen şeyler de düşündüm. başka güçleri de.

sonra oğluma sarıldım. o uyudu. ben de uyudum.

12 yorum:

M.R.B. dedi ki...

gecmis olsun.

Ferda dedi ki...

Allah şifalar versin

vedide yalınayak dedi ki...

amin. çok teşekkür ederim.

Adsız dedi ki...

2? yasindayim ve annesiz büyüdüm.
Zaman sonra annem hayatima girdi, ama ben ona yalnizca merhamet duydum, saygi gösterdim, hepsi o kadar. Ama o hep beni cok sevdigini söyler.
Neyse, ona gecenlerde hastalandigimi söyledim, bekledim ki neyin var diye sorsun. Ama sormadi, beni cok seviyor ama hep kendinden bahsediyordu, beni cok seviyor ama hastalanmam onun umrunda degildi. Oysa ben ölümden dönmüstüm.

--- O da anne, sizde annesiniz.

Bu yaziyi okuyunca iyi ki cocugunu seven anneler var diyorum.

Gecmis olsun...

vedide yalınayak dedi ki...

çok teşekkür ederim.

dünyanın en renkli kısmının hemen her soru ve cevabının kişisine göre değişiyor olması olduğunu düşünürüm.

ve şu hayatta kimseyi kınamamak suretiyle insanın kendi sorularını ne denli basitleştirebileceği hükmünü çıkardım.

zor oluyor.

ama olabiliyor.

ez cümle: eğer çocuğumdan ayrı kalarak yaşamak gibi bir durumla karşılaşsam bunun ruhumda açacağı yaralarla kim bilir ne saçmalıklar yapardım. düşünebildiğim şeylere inanamazsınız. korkunçtan öte olabilirdim ve dahi olabilirim.

tekrar teşekkür ederim.

umarım çocuğunu yerli yerince en güzel şekilde seven ve bu sevgiyi gösterebilen bir anne-baba olursunuz.

sevgilerimle.

Adsız dedi ki...

Ben tesekkür ederim.
zerafetiniz icin.

kibrit kutusu dedi ki...

allah acil sifalar ihsan eylesin. iyilesmistir bendeniz bu yaziyi okuyana kadar insallah...

vedide yalınayak dedi ki...

evet, epey iyileşti. çok teşekkür ederiz :)

Unknown dedi ki...

Çok hoş ifade etmişsiniz..Benim çocuklarım büyüdü sayılır,ama sizin tecrübenizle yaşadıklarım tekrar canlandı..
Önce o yürek tedirginliği yaşatan hali hatırladım,sonra nice çok daha kötü şartlar altında annelik yapmaya çalışan anneleri,hastalık,savaş veya fakirlik çaresizliğini..
En son olarak hiç annesi olmayanları ve yavrusunu kaybedenleri..bilemedim ne diyeceğimi.Kısaca çok dokunaklı tellere dokunmuş oldunuz..selam ile..

vedide yalınayak dedi ki...

:) çok teşekkür ederim saliha nur hanım. şerefyab oldum.

Adsız dedi ki...

çok geçmiş olsun. her şeye geç kaldığım gibi bunu söylemek için de geç kalmışım. uzun zamandır okuma fırsatı bulamamıştım, şimdi baktım, ama siz de az yazmışsınız.
selamlar

vedide yalınayak dedi ki...

ödeştik o zaman :)