"annem bugün kendini güçlü hissediyor, ben de hafif"

yaklaşık yedi aylık bir bebek vardı içimde. bir oraya bir buraya döner, arada sert yumruklarıyla ikaz eder, yumuşacık okşayıverirdi bazen de. o içimdeyken ben daha güçlüydüm. dünya üzerinde cevabı olmayan hiçbir soru yoktu benim için. en ani sınavlara bile yılların hazırlığıyla girer gibiydim. baktığımı görüyor, duyduğumu işitiyordum. konuştuklarım karşıda tam yerini bulabiliyordu. sabahlar sabah, akşamlar akşamdı.

istanbul'un orta yeri denebilecek bir noktada, birinci boğaz köprüsünü görebileceğim kadar ortasında, bir dönüm arazi içindeki evimde, sokağa hiç penceresi olmayan o sakin yuvamda, bahçeme yağan karı izleyerek, balkonuma uzanan dutları yiyerek, topraktan nane kopararak yaşadım. münzevi bir hayatım oldu. konuğum için hazırlanan dış dünyam içimden daha güzel değildi.

bana en ufak bir yükü olmadı yükümün. sabahları mutlulukla kusup, akşamları gülümseyerek dinlendirdim vücudumda bel ağrılarını. dikiş diktim babamla birlikte, temizlik yaptım, yemekler hazırladım. refikimden olur olmaz şeyleri istedim, hemen bulup getiriverdi. bir sihirbaz gibi, hooop! iki hafta üst üste yoğurtlu havuç yemiştim bir keresinde, hiç unutmam. en az bir kaç gün de uludağ mantısı.

yaşlı bir kadın gibi kireçlenen plesentam birden bire taze bir dilbere dönüşüvermişti. hayretten çok şükür ve mutluluk hissetmiştik.

bir hurç vardı, kaldırılıp gardrobun üzerine konması gereken, içi kışlıklarla dolu en büyük boyundan turuncu bir hurç. kendi başıma alıp atıvermiştim onu dolabın üstüne. hayret işte o zaman gelmişti. mutluluk daha çok.

geçen gün oğlum hastalandı. onu kucağıma alıp banyoya, banyodan yatağına taşıdım. uzuuun zamandır bunu yapamadığımın farkında olan yavrumun ağzından döküldü işte o sözler...

"annem bugün kendini güçlü hissediyor, ben de hafif."