8 Haziran 2008 Pazar

ankara'dan abim gelse, evde bir bayram havası...

abimi çok özledim. bugün onu tanımayan ve tanıma ihtimali de pek olmayan iki kişiye çeşitli vesilelerle beş defa ondan bahsettim. her bahsedişimde sanki biraz olsun görmüşüm, konuşmuşum gibi geldi.

dün de varpurda yanımıza oturmuş olan ve sevimli oluğunu düşündüğüm, adının sonradan melike olduğunu öğrendiğim bir kıza söz etmiştim. aslında ahmet'le konuşuyorduk ama bunu nedense o kız duysun diye söyledim: "benim de abim askere gitti. onu hiç göremiyorum ama sabrediyorum" ahmet'le konumuz sabırdı. o sıkılarak sabretmeyi savunurken ben ona sabrın ne olduğunu anlatmaya çalışıyordum. neyse, benim bu cümlemden az sonra melike de sohbetimize katıldı. ahmet'i kardeşim, beni de 19 yaşında zannetmiş.

abim de öyledir benim. hiç 32 göstermez. biz toptan böyleyiz.
şimdilik :)

1 yorum:

gazoz kapağı dedi ki...

evet gerçekten yaşlarını göstermiyorlar. ablaları da öyle. ailede var bişiy ama bilim çözecek ümitliyim