çocukken annem öyle sokağa doğru ismimizle çığırtıp bizi çağırmaz, adımızı herkese duyurmazdı. ama evin içinde kâh kendi ismimizle kâh küçük sapmalar sonucu bir büyük yahut küçük kardeşimizin ismiyle çağırırdı elbette. her sorana söylediğimiz adımızla hemdem oluruz ister istemez. nerde duysak döner bakarız, onunla çağrılsak hemen koşarız v.s.
buradan nereye gelmek istiyorum? "my name is neo!" ya. hımm demiştim filmin o kısmını seyrederken. bak nasıl içselleştirmiş davasını. halbuki hiç de öyle değilmiş. ya da öyleymiş de sadece ondan değilmiş. Allah'tan çok bilindik bir isim değil vedide. biri seslense hiç yadırgamadan bakarım, yanına koşar coşarım hatta.
demek ki neymiş?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder